خرمشهر آزاد شد اما چرا آباد نشد. این سؤالی است که در درون نه تنها یک خرمشهری، یک خوزستانی بلکه در درون هر ایرانی بارها و بارها طی این مدتی  که از آزادی خرمشهر گذشته است ونزدیک سی سال میباشد، مرور می شود.چراآب آشامیدنی ندارند؟ چراهنوزشهرساخته نشده،کانال های آب قدیم که پراب بودندومردم باقایق ازاونجاعبورمیکردندچه شد ؟فقط قایق هامانده اندکه درگل هافرورفته اند،اصلا اینها جای خود، ادامه مطلب...

امروز از شهر شهدا می نویسم،شهری که بوی خدا در آن موج می زند،روی درب ورودی این شهر نوشته شده است «بدون وضو وارد نشوید»آری به این شهر کسانی را راه می دهند که با ایمان وتقوا وضو می گیرند وغسلشان را با خون می گیرند، ادامه مطلب...

شیخ محمد بهارى همدانى به شاگرد خود اینگونه سفارش کرد:
آنچه لازم است بر شیخ، این است که تأمل درستى نماید، ببیند بنده است یا آزاد، اگر دید آزاد است، خودش مى داند - که هر کارى بخواهد بکند - و اگر دانست بنده است و مولا دارد، سر خود نیست هر کارى بکند ولو دستى حرکت دهد از وى جهت آن سؤال خواهد شد، ادامه مطلب...

حضرت امام خمینی (ره) در کتاب شریف چهل حدیث فرمودند:
گـمـان نـکـن کـه پـس از مـحـکـم شـدن ریـشه گناهان انسان بتواند توبه نماید، یا آنکه بـتـوانـد بـه شـرایـط آن قـیام نماید.
بهار توبه ایام جوانی است که بار گناهان کـمـتـر و کـدورت قـلبـی و ظـلمـت بـاطـنـی نـاقـص تـر و شـرایـط تـوبـه آسـانتـر اسـت.
انـسـان در پـیـری حـرص و طـمـع و حـب جـاه و مـال و طـول امـلش بیشتر است. و این مجرب است و حدیث شریف نبوی شاهد بر آن اسـت.
گـیـرم کـه انـسـان بتواند در ایام پیری قیام به این امر کند، از کجا به پیری برسد و اجل موعود او را در سن جوانی و در حال اشـتـغـال بـه نـافـرمـانـی نـربـایـد و بـه او مـهـلت دهـد؟

یک شخصی وارد روستایی شد.
دید همه قبرها جلوی در خانه‌هاست. سن مرده‌ها هم خیلی کم. یکی شش ماه یکی یک سال، یکی سه سال!
پرسید جریان چیست؟
گفتند: «مرده‌ها را جلو خانه‌ها دفن می‌کنیم که هر روز که بیرون می‌آییم یادمان بیفتد مرگی هست. قبری،‌ قیامتی! آنوقت خودمان و کارها را میزان می‌کنیم. گفتند این که عمر‌ها کم است به این خاطر است که ما عمر را از روزی حساب می‌کنیم که شخص بیدار شود و خودش را بشناسد و دست بکشد از گناه!
آیت الله مجتهدی می‌فرمود: «اینطوری باشد ما غالباً سقط جنین می‌شدیم و اصلاً عمری نداریم! دعا کنیم بیدار شویم و بفهمیم و بمیریم.

آداب الطلاب، ص92

شیخ عبدالله گلپایگانی را در خواب دیدند گفته بود پس از مرگ مرا به آسمان بردند و گفتند: «چه آورده‌ای؟»
گفتم: «درس و بحث» ملائکه در آن خدشه کردند.
گفتند: «دیگر چه داری؟» گفتم: «زیارت و توسل» آنرا هم قبول نکردند. عاجز شدم.
گفتم: «چیزی ندارم!» گفتند: «تو دُر گرانبهایی داری: می‌خواستی بروی کربلا، دو ریال نداشتی مرکب کرایه کنی، پیاده که می‌رفتی خار به پایت رفت عاجز شدی «من شیخ عبدالله با اینهمه درس و بحث نباید دو ریال داشته باشم با مرکب بروم!؟» سریع از این فکر پشیمان شدی و گفتی:
« الحمد لله رب العالمین» این آن دری است که نزد ما محفوظ مانده همین هم به درد تو می‌خورد.