زينت : در جمله بعد مي فرمايد : «ولايبدين زينتهن الا ما ظهر منها» . کلمه زينت در عربي از کلمه زيور فارسي اعم است ، زيرا زيور به زينتهايي گفته مي شود که از بدن جدا مي باشد مانند طلا آلات و جواهرات ولي کلمه زينت هم به اين دسته گفتته مي شود و هم به آرايشهايي که به بدن متصل است نظير سرمه و خضاب . مفاد اين دستور اين است که زنان نبايد آرايش و زيور خود را آشکار سازند . سپس دو استثنا براي اين وظيفه ذکر شده است .

استثناي اول : «الا من ظهر منها» يعني جز زينتهايي که آشکار است . از اين عبارت چنين استفاده مي شود که زينت هاي زن دو نوع است . يک نوع زينتي است که آشکار است . نوع ديگر زينتي است که مخفي است مگر اينکه زن عمداً بخواهد آن را آشکار کند . پوشانيدن زينت نوع اول واجب نيست ، اما پوشانيدن زينتهاي نوع دوم واجب است .

در باب تعيين زينت آشکار و پنهان روايات زيادي نقل شده که ما چند تن آن را ذکر مي کنيم .

در تفسير مجمع البيان مي گويد : درباره اين استثنا سه قول است :

اول اينکه مراد از زينت آشکار جامه هاست (جامه هاي رو) و مراد از زينت نهان پاي برنجن و گوشواره و دستبند است . اين قول از ابن مسعود صحابي معروف نقل شده است .

دوم اينکه مراد از زينت ظاهره سرمه انگشتر و خضاب دست است ، يعني زينت هايي که در دو چهره و دو دست تا مچ واقع مي شود اين قول ابن عباس است .

سوم اين است که مراد از زينت آشکار ، خود چهره و دو دست تا مچ است . اين قول ضحاک و عطاست .

در تفسير صافي نيز همين روايتها نقل شده است . ظاهراً در روايات شيعه در اين جهت اختلافي نيست .