«مردمان، مسافر کاروان مرگند،
اما خود نمی دانند. مرگ، کاروان دار
سفر زندگی است. کجاوه ثابت می نماید!
دل شهرنشینان، پرستویی در قفس است،
پرستو را با گرما عهدی است که هر بهار
تازه می شود. وطن پرستو بهار است و
اگر بهار، مهاجر است از پرستو مخواه که بماند.
اما وطن مألوف پرستوی دل، فراسوی
گرما و سرما و شمال و جنوب در ماوراست.
اهل هجرت که کاروانیانند و کشتی نشستگان،
خوب می دانند این خمودی که شهرنشینان
را گرفته از چیست!» (شهید سید مرتضی آوینی)