فَقُل: ربُّکُم ذورحمةٍ واسعةٍ (1)

(پس بگو: پروردگار شما دارای رحمتی گسترده است)

و ما ارسَلناکَ الّا رحمةً للعالمینِ (2)

(و ما تو را نفرستادیم مگر اینکه رحمتی برای جهانیان باشی...)

حسینُ منّی و انا من حسین

(حسین از من و من از حسینم)

السلام علیک ایّها العلم المنصوب... و الرحمة الواسعه (3)

(سلام بر تو ای پرچم برافراشته .... و رحمت گسترده)

آنچه خواندید مربوط بود به رحمت مطلق، خداوند عظیم الشأن، پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) و امام حسین( علیه السلام). چنانچه مشاهده کردید، در دو حدیث نخست، صفت رحمت ابتدا برای خدا و در درجه دوم برای حضرت ختمی مرتبت( علیه السلام) در نظر گرفته شده و در حدیث سوم اثبات این نکته مد نظر است که امام حسین( علیه السلام) نیز که مرتبط و از نسل پیامبر دانسته شده است، دارای درجات بالایی از رحمت الهی هستند؛ چرا که امام حسین(علیه السلام) از محمد(صلی الله علیه و آله) می باشند پس ویژگی های همان حضرت را نیز دارند.

حدیث آخر نیز مربوط به صفتی است که در زیارت آل یس برای حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه) آمده است.

اما علت اهمیت این بحث که هدف آن شناخت بیشتر امام زمان(علیه السلام ) است را در دو نکته می توان خلاصه کرد:

نکته ی اول اینکه معنای رحمة واسعه چیست؟

نکته ی دوم اینکه با اینکه همه ی ائمه ی معصومین(علیهم السلام) مظهر رحمت الهی اند، چرا این صفت (رحمة الواسعه) تنها به حضرت مهدی( علیه السلام) اختصاص یافته است؟

در توضیح معنای رحمه الواسعه باید گفت، منظور از این رحمت همان رحمت ربوبی است، که امام زمان (علیه السلام) آنقدر این صفت را بصورت گسترده و عمیق دارا بوده اند که بدین نام خوانده شده اند..

اما در پاسخ سوال دوم باید به حدیث صحیح دیگری که به نقل از امام باقر (علیه السلام) آمده است، پرداخت:

« ...زیرا خداوند تبارک و تعالی حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) را برای رحمت مبعوث نموده بود و حضرت قائم (علیه السلام) را برای انتقام و نقمت است»

با وجود این حدیث تفسیر رحمه الواسعه چگونه ممکن است؟

تمام ائمه( علیهم السلام) مظهر رحمت الهی اند، اما حضرت مهدی (علیه السلام) به دلیل دوران طولانی غیبت، مدت زمان بیشتری رحمت خداوند را به بشر ارزانی داشته است. از منظر دیگر باید گفت، رحمت حضرت از دوران ولادت ایشان و شروع امامت آغاز می شود و در عصر غیبت ادامه میابد، و نه تنها در اینجا ختم نمی شود بلکه در دوران ظهور نیز ادامه می یابد. اما وقتی حکومت تشکیل می شود و عدالت استقرار می یابد، کفرپیشگان و ستیزه جویان با خوی انتقام آن حضرت – که خود مقدمه ای حکیمانه برای این رحمت واسعه است- رو به رو می شوند.

اما در نگاهی عمیق تر، حتی زمانی که حکومت برقرار می گردد و ریختن خونها آغاز می شود نیز حضرت چیزی جز رحمت واسعه نیستند.توضیح این مطلب اینکه:

کشتن آدم کشان، و ریختن خون ستیز آوران و دین براندازان عین رحمت است... در اینجا مثالی را به طور خلاصه و برای فهم بهتر می آوریم :

اگر خدای ناخواسته عضوی از بدنتان (مثلا انگشت کوچک دست) دچار آسیبی مهلک شود و بیماری ناعلاجی بیابد، آیا حاضرید برای نجات آن انگشت کوچک جان خود را از دست بدهید و یا آن انگشت را فدای جانتان می کنید و زیر تیغ می سپارید؟

در اینجا شما قطع عضو فاسد را عین نعمت و رحمت می دانید چرا که قطع آن مساوی است با تضمین سلامت و رحمت باقی اعضای شما.

حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه ) با از بین بردن ستم پیشگان و کفار و دورویان، جهانی پاک را زیر پرچم دین زیبای الهی جمع می کند، خوشبختی و سعادت به ارمغان می آورد، ائمه ی اطهار(علیهم السلام) را به اوج شکوفایی و عزت می رساند و دشمنان اسلام را نابود می کند.

آیا رحمة الواسعه صفت مناسبی برای این اعمال و چنین شخص شخیصی نیست؟

پی نوشت ها:

1.سوره ی انعام، آیه ی 147

2.سوره ی انبیاء، آیه ی 107

3.قمی ، عباس، مفاتیح الجنان، زیارت آل یس

منبع: بحرینی، سید مجتبی، سلام بر پرچم بر افراشته، صص 151- 165