پیمبر زاده ی دامان عشق است                 رسول و سرور و سامان عشق است

اگر گفتند ابتر کور بودند                             که زهرا گوهر تابان عشق است

پسر عمه اش،اباالایتام آنکه                       خودش بابای فرزندان عشق است

کریم و مهربان و دست و دل باز                  حسن بانی هر احسان عشق است

و آن نامی که سر خط جنون است              حسینم وای سرگردان عشق است

عجیب است اینکه بیمار است سجاد            دوای درد بی درمان عشق است

امام باقر آن علامه ی دهر                          دبیر دانش آموزان عشق است

کسی کز دست صادق آب خوردست           مرید مرد با ایمان عشق است

کلید باب حاجات است کاظم                      خودش محبوس در زندان عشق است

رئوف و مهربان،آقاست مردم                      علی موسی الرضا سلطان عشق است

جوانی ام فدای نوجوانش                         جواد است و بلاگردان عشق است

دل ایرانیان آبادی اش باد                          بمیرم خانه اش ویران عشق است

ز حلمش شیعه جانی تازه دارد                 امام عسگری جانان عشق است

می آید آخرین فرزند حیدر                         طلوع طلعتش دوران عشق است

صابر خراسانی