امروز از شهر شهدا می نویسم،شهری که بوی خدا در آن موج می زند،روی درب ورودی این شهر نوشته شده است «بدون وضو وارد نشوید»آری به این شهر کسانی را راه می دهند که با ایمان وتقوا وضو می گیرند وغسلشان را با خون می گیرند،درمغازه های این شهر کسی به خدا شک نمی ورزد وحیا را به بهایی اندک نمی فروشد،مردمش فقط خدا را خدا می دانند،همه باهم می خندند وتوی مرامشان نمی گنجد که یکی خندان ویکی گریان باشد،همه آماده ی پروازند وبود ونبودشان خداست،از سیم خاردارهای نفس خود عبور کرده اند وکسی را نمی یابی که برای رسیدن به یک لقمه ی بیشتر خون دیگری را بریزد بلکه او حاضر است لقمه ی خودش را به دیگری ببخشد هرچند خودش گرسنه بماند،توی این شهر از دروغ وغیبت خبری نیست وهمه فقط از خوبیهای هم می گویند وکسی را به خاطر نداشتن پول ومقام وثروت وتحصیل تحقیر نمی نمایند،بلکه اینجا افتخار را به خاکی بودن،خاکی ماندن وخاکی رفتن می دانند،مردم این شهر قرآن را فقط برای دکور روی طاقچه ها نمی گذارندبلکه همه عمل به قرآن را هدف می دانند.خوشبختی در اینجا معنایی جز با خدا بودن،با خداماندن وبا خدا رفتن ندارد،در اینجا کسی خودش را بالاتر از بقیه نمی داند،کسی اینجا افتخار را به داشتن تجملات نمی داند،در این شهر کسی زندگی را فقط خوردن وخوابیدن وشهوت نمی داند بلکه مردم این شهر چشمها و گوشها ودستها وپاهایشان را فقط صرف خدا می نمایند،اینجا دکتر خودش را با مردم فقیر یکسان وبلکه پایین تر می داند،اینجا عروس خانمها مهریه شان را رضای خدا قرارداده اند وآقادامادها جهیزیه ای جز حجاب وعفت وپاکی نمی خواهند. اینجا مردمش دست به غذا نمی برند مگر انکه مطمئن باشند که برادران وخواهرانشان سیر باشند،اینجا مرگ از مردم گریزان است  چرا که مردمش حاضرند نخلهای اسلام را با خونشان آبیاری کنند و مرگ را در آغوش بگیرند.